Πρόκειται για την περιδιάβαση μιας ψυχής μετά θάνατον στο εσωτερικό τοπίο του ανθρώπου. Κυρίως στις σκοτεινές μεριές του, στα ανομολόγητα και στις πληγές του. Είναι ακόμα μια περιδιάβαση στους οικισμούς του ανθρώπου. Αντιπαραβάλλει ο συγγραφέας τα πρόσωπα και τα άτομα, τις δυσκολίες και τα καλά των ανθρώπινων κοινωνιών.
Είναι επίσης μια περιδιάβαση ανάμεσα στην περιφρονημένη και αδιαμεσολάβητη δημώδη γλώσσα και στη σχολική νεοελληνική γλώσσα. Και τέλος, είναι μια περιπλάνηση στους αιθέρες, στο Σύμπαν.
Αυτή η ψυχή, που έχει νοερά τη δυνατότητα να παίρνει την ανθρώπινη υπόσταση, μας δείχνει το Σύμπαν σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ. Κατά την περιπλάνηση ξεχνιέται στα θεσπέσια θεάματά του, αλλά ο βασικός της σκοπός είναι να ξαναγυρίσει στη Γη. Δεν τελειώθηκε η ζωή αυτού του πλάσματος και θέλει με μεγάλη ζέση και υπό την πίεση αφόρητης νοσταλγίας να επιστρέψει. Ίσως άμα ξαναβρεί τη Γη, καταφέρει να αρθεί η βασική ψυχική εκκρεμότητα που τον βασάνιζε ως άνθρωπο.

Είναι η έλλειψη, εκ μέρους του, της συμπόνιας; Είναι η επιδίωξη, έστω και μετά θάνατον, της ιδανικής αγάπης; Είναι η αναζήτηση της πηγαίας γλώσσας; Είναι το αίτημα της ελευθερίας; Ή, βαθύτερα ακόμα, η αναζήτηση της ξεγνοιασιάς;